Liever dan duizend woorden gesproken,
fluister ik zachtjes, zing ik een lied.
’t Goede moment is alweer vervlogen.
Zij zit hier naast me, en weet het niet.
Liefst nog van al, ja, vertelde ik haar,
van hoe ik haar zie, en hoe ik haar mis.
Maar als mijn stem ooit haar naam zou reiken,
dan valt het masker, sterft mijn bericht.

Wat kan verlangen meer nog versterken
dan stil gezang, wij zo dicht bijeen?
Toch moet ik zwijgen, mijn hart bedelven
want deze liefde, wereld zegt neen.
Ze zit hier ergens aan deze tafel
ze lacht en ziet me niet voor wat ik voel.
dan laat ik mijn woorden achter in zwijgen
mijn hart gevangen in dit gevoel.

De stilte draagt wat woorden verraden,
zij weegt veel meer dan een schreeuw ooit deed.
Geen stem die klinkt, voelt ooit zo beladen,
mijn hart dat zwijgt waar het waarheid weet.
Geen droom die durft zich hier te bevrijden,
ik luister naar wat zwijgen me zachtjes zegt.
En in haar stilte kan ik verblijven,
waar liefde zwijgt en hoop zich diep hecht.

Laat eb en vloed mijn stilte maar dragen,
met het getij, ver weg van haar oor.
geen echo blijft, geen tonen vervagen,
de tijd veegt zachtjes mijn dromen door.
Mijn hart zal leren niet langer te wachten,
zoals de nacht wijkt voor het zacht ochtendlicht.
En als zij lacht, ik zal niet meer smachten,
geen stil gezang waaronder ik zwicht.