Er waren eens twee parallellen,
zij hielden erg veel van elkaar.
Zo liepen ze weken en maanden,
als onafscheidelijk paar.
Ze liepen door landen, woestijnen
en over de blauwe zee,
maar raken, zo zullen ze nimmer
in 't wereldse pad van hun twee.

Met wanhoop in 't hart zei de ene,
verscheurd door bedroevende pijn:
"Ach, kwam mijn recht pad snel ten einde.
We kunnen nooit echt samen zijn."
De ander sprak troostend: "Lief, laat het.
Geef ons gewoon nog wat tijd.
Wij, eeuwige parallellen,
wij raken in oneindigheid."